Πορείες στο τοπίο. Παρατηρώντας στη ρεματιά Χαλανδρίου

Το τοπίο δεν αποτελεί μια αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ορίζεται μέσα από την αλληλεπίδραση των ατόμων με το περιβάλλον τους. Η ερμηνεία του εξαρτάται κάθε φορά από τα βιώματα και τις εμπειρίες του εκάστοτε παρατηρητή. Η αντίληψη αυτή θεωρούμε πως επηρεάζει καθοριστικά την αρχιτεκτονική σκέψη και κατά συνέπεια τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, καταλήγοντας όχι σε στατικές αλλά σε ροϊκές-ευμετάβλητες δομές, με έμφαση στο ρόλο του χρήστη και στη διάδρασή του με αυτές.

Επιλέγοντας, ως τόπο εφαρμογής της παραπάνω σκέψης, ένα τμήμα του ρέματος Χαλανδρίου, οδηγούμαστε βηματικά στην πρόταση εφήμερων κατασκευών που εξυπηρετούν τόσο τη διασκέδαση όσο και τις λειτουργικές ανάγκες των χρηστών. Σε ένα πρώτο επίπεδο, στόχος τους είναι  να επικοινωνήσουν τη δική μας ερμηνεία για το συγκεκριμένο τοπίο, εμπλουτίζοντας τη χωρική εμπειρία των χρηστών, ενώ σε ένα δεύτερο επίπεδο να υπάρξει ανταλλαγή και αλληλεπίδραση των εμπειριών μέσα από την ελευθερία των χρηστών να επέμβουν στις κατασκευές,  επαναπροσδιορίζοντάς τες.