Διαρρηγνύοντας το Εικοσάεδρο

Σκοπός της συγκεκριμένης εργασίας είναι να διερευνήσει το αν και κατά πόσο μπορεί το κινούμενο σώμα να παράγει χώρο, αντί να προσαρμόζεται στον ήδη υπάρχοντα. Το πώς μπορεί, εν γένει, η κίνηση να επιδράσει στον κενό χώρο και να τον διαμορφώσει, να τον ζωντανέψει, να δημιουργήσει νέους τύπους και δομές. Με αφετηρία τη θεωρία του Laban και τους ορισμούς του για το εικοσάδερο και την κινόσφαιρα, δημιουργείται ένας χώρος  μεταβλητός, αυτο-φερόμενος και μεταφερόμενος που μπορεί να φιλοξενήσει παραστάσεις, εκθέσεις και δράσεις τέχνης. 
Η μορφολογία της τελική σύνθεσης αποτελείται από σχηματισμούς ισόπλευρων τριγώνων που έχουν ως αφετηρία τους το εικοσάεδρο, αλλά σε μία μεγεθυμένη, εξαρθρωμένη και διαρρηχθείσα κατάσταση. Τα δύο μεταβλητά στοιχεία που σχηματίζουν την κατασκευή μπορούν να παράγουν διαφορετική γεωμετρία κάθε φορά, για να φιλοξενήσουν την αντίστοιχη λειτουργία. Για το σκοπό αυτό στηρίζονται κάθε φορά σε δύο σταθερά σημεία στον πλευρικό σκελετό και σε ένα στο δάπεδο, ενώ μία κορυφή τριγώνου είναι πάντα ελεύθερη και μπορεί να περιστραφεί γύρω από τον άξονα της κοινής πλευράς, με τη βοήθεια μίας βαλβίδας προέντασης, ενσωματωμένης στο σκελετό. Η κίνηση έχει ως σκοπό να εξυπηρετήσει την εκάστοτε λειτουργία και να αποτελέσει μια πραβολή της ανθρώπινης κίνησης στο χώρο, σε μία απόπειρα να προβάλλει και να απλοποιήσει την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης κίνησης στο χώρο.