Η ιστορία του αστικού επίπλου στον πρώτο αιώνα ζωής του ελληνικού κράτους καταγράφει την πολιτισμική μεταλλαγή της Ελλάδας μέσα από τα αποτυπώματα των ταπεινών λειτουργιών και τελετουργιών της καθημερινής ζωής,
μέσα από όλες εκείνες τις μικρές ανάγκες και υψηλές προσδοκίες που έχουν ερμητικά κλειστεί και επενδυθεί
στα όρια μιας κατοικίας ή ενός δημόσιου χώρου.
Η εξέλιξη του αστικού επίπλου στην Ελλάδα, μέσα στο σχήμα των οικονομικών και πολιτικών συνθηκών της χώρας, μπορεί να θεωρηθεί ως μια διαδικασία ενσωμάτωσης και μετατόπισης σημασιών που αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη, τόσο σε επίπεδο σχεδιαστικής ιδεολογίας, όσο και εμπορευματικής επιλογής. Αυτή η διαδικασία τεκμηριώνεται
με τη συγκριτική εξέταση της εξέλιξης του επίπλου στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, εστιάζοντας την προσοχή
όχι τόσο στην κατάδειξη των τυπολογικών παραφθορών του ευρωπαϊκού επίπλου κατά την επιλογή και υλοποίησή του στην Ελλάδα, όσο στην ανάδειξη των ιδιότυπων εκείνων τρόπων με τους οποίους ο τόπος ενστερνίσθηκε
ένα νέο πολιτισμικό πλαίσιο, στην ανάδειξη των αδιόρατων εκείνων χειρονομιών με τις οποίες το «αλλότριο» αγγίζεται, αναγνωρίζεται και οικειοποιείται.
