Η απουσία μιας συστηματικής ιστορίας της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής, κοινή διαπίστωση όσων ενδιαφέρονται για το χτισμένο περιβάλλον του τόπου μας, δεν είχε ως τώρα καλυφθεί παρά σε ελάχιστο βαθμό, μέσα από συχνά εμπεριεκτικές, αν και αποσπασματικές, δημοσιεύσεις. Αυτό που έλειπε ήταν η ενωτική γραμμή ανάμεσα στα γνωστά μεταπολεμικά έργα της και στα πιο μακρινά και περισσότερο αγνοημένα παραδείγματα – όπως και ανάμεσα στα έργα μιας επίσημης αρχιτεκτονικής προβολής και μιας άλλης πολυπληθέστερης, ακόμα όμως αδιερεύνητης. Η απουσία μιας τέτοιας ιστορίας δεν άφηνε να διαφανούν τεκμηριωμένα οι ιδεολογικές βάσεις των κύριων κατευθύνσεων που πάρθηκαν κατά καιρούς, προς την αρχαιότητα, τη μεταβυζαντινή παράδοση και το δυτικό μοντερνισμό.
Το βιβλίο αυτό προσφέρει μιαν αναδρομή στις κυριότερες περιόδους της ελληνικής αρχιτεκτονικής, αρχίζοντας από το νεοκλασικισμό και τον εκλεκτικισμό και καταλήγοντας, μέσα από την κίνηση για την επιστροφή στις ρίζες και τη διάδοση του μοντερνισμού προπολεμικά, στις πιο πρόσφατες αναζητήσεις για το πρόσωπο της ελληνικής αρχιτεκτονικής. Ταυτόχρονα διατρέχει τα ιδεολογικά ρεύματα που χαρακτηρίζουν τη νεοελληνική κουλτούρα σε κάθε περίοδο, παρακολουθώντας την παραμόρφωση τους μέσα στο χρόνο και πως τελικά μεταφράζονται σε αρχιτεκτονική θεωρία και πράξη.
