Στη σύγχρονη πόλη οθόνη η εμπειρία του χώρου εγκλωβίζεται στην πρόσληψη της εικόνας του. Η κοινωνική ζωή προβάλλεται σαν μια σειρά πλάνα εκτός τόπου και χρόνου. Έτσι οι σύγχρονες εικόνες χωροποιούν την ανθρώπινη δράση, ανάγοντας τη ζωή στο σκηνικό της. Ακινητοποιούν το χρόνο, κάνοντας το παρόν να επικρατήσει πάνω στο παρελθόν, προεξοφλώντας ουσιαστικά το μέλλον με την τυποποιητική τους επίδραση.
Υπάρχει δυνατότητα να διερευνηθεί η προοπτική της απελευθέρωσης από τη μαγική επιρροή των σύγχρονων εικόνων και την εμπειρία του χώρου που επεξεργάζονται;
Ίσως, αν παρατηρήσουμε από πιο κοντά μια μορφή κοινωνικής συμπεριφοράς που υπερβαίνει την εξομοιωτική ακινησία της εικόνας: μια συμπεριφορά θεατρική έχει στον ίδιο τον πυρήνα της μια εμπειρία του χώρου που βασίζεται στη διαχείριση του χρόνου του. Η θεατρικότητα εκδιπλώνεται, μπορεί να αναχωρεί προς την ετερότητα, να την προσεγγίζει και να επιστρέφει. Η θεατρικότητα μπορεί να δοκιμάζει, να επηρεάζει και να επηρεάζεται. Μπορεί έτσι να ορίζει ένα πεδίο διαπραγμάτευσης.
Και αν η θεατρικότητα των ισχυρών επιχειρεί να εγκλωβίσει την κοινωνική ζωή σε μια συνθήκη επιβεβαίωσης ταυτοτήτων, ρόλων και επομένως ορίων, η θεατρικότητα των πληβείων, αντλώντας από τις παρωδιακές και εικονοκλαστικές της παραδόσεις, μπορεί να είναι απομυθοποιητική, αποστασιοποιητική. Μπορεί έτσι να υποδεικνύει στα σπλάχνα του υπαρκτού, του ίδιου, την ανάδυση του έτερου, του ουτοπικού.
Αντί για όρια η θεατρικότητα της διαπραγμάτευσης επεξεργάζεται ενδιάμεσους τόπους και χρόνους, κατοικεί στα κατώφλια. Μια τέτοια θεατρικότητα ανεγείρει ακόμα και στα σπλάχνα της πόλης οθόνης θραύσματα μιας πόλης σκηνής, μιας πόλης κατωφλιών. Εκεί βρίσκουν τον τόπο τους οι σύγχρονες ετεροτοπίες, συλλογικές εμπειρίες κατοίκησης του αστικού χώρου, ενδεικτικές, στην αντιφατικότητά τους, των προβλημάτων αλλά και της δύναμης του χειραφετητικού οράματος. Ενός οράματος που πλάθει την αλληλεγγύη και όχι την εξομοίωση.
