Πριν από σαράντα χρόνια ο μεγάλος αρχιτέκτονας Le Corbusier έφυγε κολυμπώντας ήρεμος στα νερά της Μεσογείου με το πρόσωπο στραμμένο στον ήλιο. Νέοι Έλληνες αρχιτέκτονες ταξίδεψαν δύο φορές στο έργο του και αναζήτησαν το νόημα της αρχιτεκτονικής όπως το είχε κάνει εκείνος στο ταξίδι της Ανατολής. Σε άλλα στάθηκαν για λίγο απ’ έξω, σε άλλα δούλεψαν για αρκετές ώρες, και σε άλλα έμειναν για μία ή για δύο μέρες. Το υλικό που έφεραν μαζί τους αναδεικνύει ακόμα και άγνωστες πτυχές του πλούσιου έργου του. Σαράντα χρόνια μετά από το θάνατό του ο Le Corbusier έχει τη δύναμη να μας τραβά ξανά κοντά του, σε μια διαρκή επιστροφή που είναι τώρα πια λυτρωμένη από τη δύναμη του αποθαυμασμού και βλέπει στα έργα τις πραγματικές δυνάμεις της αρχιτεκτονικής. Η επιστροφή είναι η τόλμη που μπορεί να επιτρέψει τα μεγάλα άλματα προς τα εμπρός. Η φρεσκάδα των έργων, τώρα που τα δύο ταξίδια έχουν μείνει ως μνήμη και βλέπουμε εικόνες και σκίτσα, μας αφήνει την αίσθηση πως αυτός είναι και πάλι εμπρός, πέρα και πάνω από κατεστημένες ερμηνείες, ανεξάρτητα από τα χρόνια που περνούν. Όχι επειδή τα ίδια τα έργα είναι αξεπέραστα αλλά επειδή η πραγματική επαφή μαζί τους μας μαθαίνει να βλέπουμε και άρα να μαθαίνουμε αρχιτεκτονική. Αυτή είναι η αποκαλυπτική δύναμη του ταξιδιού στα έργα του Le Corbusier. Και γι΄ αυτό εμείς, οι νέοι και οι λιγότεροι νέοι Έλληνες αρχιτέκτονες, δεν έχουμε, καλύτερο αντίδωρο να του κάνουμε από το υλικό που μαζέψαμε σε αυτά τα «Δύο ταξίδια στον Le Corbusier».
