Κέντρο διαλογής ανακυκλώσιμων υλικών στο Δήμο Πειραιά

ΣΚΟΠΟΣ

Να τεθούν ορισμένοι προβληματισμοί αλλά και να προταθούν συγκεκριμένες λύσεις πάνω στο θέμα της Ανακύκλωσης και της Χωροθέτησης της στον αστικό ιστό. Για να περιγραφεί σύντομα μεν, εύστοχα δε η Διπλωματική μου εργασία επιχειρώ να αιτιολογήσω αποφάσεις που πήρα απαντώντας στα καίρια ερωτήματα:  ΓΙΑΤΙ;  ΠΟΥ;  ΤΙ;  ΠΟΤΕ;  ΠΩΣ;

ΓΙΑΤΙ;

Η Ανακύκλωση, και κυρίως η Διαχείρηση της πέρα από την επιτακτική ανάγκη ορθολογικοποίησης τους, ΔΕΝ είναι θέματα Taboo που θα έπρεπε επιμελώς να κρύβονται από τα μάτια των πολιτών, αλλά κομμάτι της καθημερινότητας τους, με ότι αυτό συνεπάγεται για την Αρχιτεκτονική.

ΠΟΥ;

Στην καρδιά του Αστικού Ιστού και της παραγωγής του πρωτογενούς υλικού της Ανακύκλωσης, του απορρίματος. Από ένα σύνολο επιλέχθηκε το οικόπεδο της παλιάς Κλωστοϋφαντουργίας Ρετσίνα στο Δήμο Πειραιά.

ΤΙ;

Μέσα από ένα τρισκελές, συμπληρωματικό, λειτουργικό μοντέλο Βιομηχανίας, Βιοτεχνίας, Εκπαίδευσης, εστιάζω τη Διπλωματική μου, στο σκληρό πυρήνα της Βιομηχανικής ΔΙαλογής και τις Εκπαιδευτικές προεκτάσεις που μπορεί αυτή να προσφέρει.

ΠΟΤΕ;

Το κτίριο μέσω ενός “Χρονολογημένου Λειτουργισμού” δημιουργείται σε 2 φάσεις, αρχίζοντας τη λειτουργία του το  2010 και φθάνοντας σε μέγιστη απόδοση το 2014. Αυτό οφείλεται σε διάφορες και συχνά αντικρουόμενες ανάγκες και επιλογές οι οποίες προσδιορίζονται χρονικά. Ως παράδειγμα αντιπαραβάλλω την άμεση ανάγκη για διεύρυνση της ανακύκλωσης έναντι της αρχιτεκτονικής επιλογής διατήρησης ορισμένων βιομηχανικών κελυφών,,

ΠΩΣ;

Θέτοντας αρχιτεκτονικές παραμέτρους βιομηχανικού σχεδιασμού όπως Οικονομική Αποδοτικότητα, Ευελιξία Χρήσης, Γρήγοροι χρόνοι κατασκευής, Ενσωμάτωση των Ηλεκτρομηχανολογικών Εγκαταστάσεων, καθώς και σχεδιαστικές αρχές όπως η ένσωμάτωση εκπαιδευτικής πορείας στη Βιομηχανία, πλέξη λειτουργιών, σκληρό όριο ως προς το εσωτερικό του Οικοπέδου, κ.α.