Κέντρο ψηφιακών μορφών τέχνης στη Γλυφάδα

Ο παράκτιος χώρος που πραγματοποιείται η επέμβαση μπορεί να αποτελέσει ένα έρεισμα δημιουργίας, προβολής και εκπαίδευσης,  σχετικά με τις ψηφιακές μορφές τέχνης. Η περιοχή που επελέγη συμβάλει στην ενίσχυση τις παράκτιας ζώνης, ενοποιεί τη Γλυφάδα με το μητροπολιτικό πάρκο του Ελληνικού και δρα όχι μόνο τοπικά αλλά και υποτροπικά. Το φυσικό περιβάλλον και ειδικότερα το υγρό στοιχείο αποτελεί, όχι μόνο εργαλείο του καλλιτέχνη, αλλά  είναι σε συνδυασμό με το κέντρο, ένας  πολιτιστικός πόλος έλξης. Είναι ένας φάρος που  σε μαγνητίζει και σε προσανατολίζει, μιας και η θέαση του  χώρου γίνεται από μεγάλη απόσταση και από τη πόλη και από τη θάλασσα. Το κτήριο “φυτρώνει” σα το νάρκισσο  στο νερό,  αντανακλάται στο υγρό στοιχείο, ενώ ο Υμηττός  δίνει την αίσθηση της Ηχούς .Ο μύθος του Ναρκίσσου  δηλαδή , η πρώτη  γνωστή αναφορά που εμπεριέχει την έννοια της εικόνας και της προβολής της, παντρεύεται με το χώρο δίνοντας του και ένα στοιχείο τοπικότητας.  Η σχέση του κτηρίου και της τέχνης είναι ανάλογη της σχέσης πρίσματος και  φωτός: Το φώς  άχρωμο,  απορροφάται και αναλύεται μέσω του πρίσματος,  παίρνει  χρώμα και διαχέεται μέσω της διάθλασης, η οποία  εννοιολογικά αποτελεί τη στροφή του ανθρώπου στη τέχνη. Οι χαράξεις βασίζονται σε δυο διαφορετικούς χωρο-καννάβους που παίζουν το ρόλο του  0  και του 1, στοιχείων που αναλύεται κάθε τι ψηφιακό. Ο εμφανής κάνναβος στο κτίσμα, όπως τα pixels μιας οθόνης, παράγουν την εικόνα,  η οποία είναι προϊόν διάδρασης. Ο ήχος επειδή δεν οπτικοποιείται αποτυπώνεται στη χάραξη  της κάτοψης σαν  ένα ομόκεντρο κύμα που έχει σα πηγή το Κέντρο.