Ο τερματικός σταθμός του προαστιακού στο Λαύριο.

Το Λαύριο αποτελούσε μια κατ’ εξοχήν βιομηχανική πόλη, οι ανάγκες της οποίας οδήγησαν στην σιδηροδρομική σύνδεσή της με την Αθήνα (1885) και αργότερα με την αποβιομηχάνιση, στη διακοπή της λειτουργίας της (1957). Σήμερα λόγω της πλεονεκτικής του θέσης, το λιμάνι αναβαθμίζεται ως το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της Αττικής με σκοπό να αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την μεταφορά προς τις Κυκλάδες και συνεπώς καθιστάται επιτακτική η επαναφορά της σιδηροδρομικής σύνδεσης. Ο σταθμός χωροθετείται σύμφωνα με τον ΕΡΓΟΣΕ στο όριο της πόλης με την επιβατική προβλήτα του λιμανιού. Η συνθετική ιδέα βασίζεται στη δημιουργία ενός κτηρίου-τοπόσημου που παράλληλα λειτουργεί ως πέρασμα μεταξύ πόλης–λιμανιού-Αθήνας-Λαυρίου-αεροδρομίου-Κυκλάδων. Βασικό στόχο αποτέλεσε ο διαχωρισμός των ροών των πεζών σε σχέση με την δεδομένη αυξημένη ροή αυτοκινήτων λόγω του λιμανιού. Αυτό επιτεύχθηκε με την υπερύψωση της κίνησης των πεζών, δημιουργώντας μια δεντροφυτευμένη πορεία με αφετηρία το κέντρο της πόλης, περνώντας μέσα από τα ερείπια της Γαλλικής Σκάλας, στη συνέχεια μέσα από την πλατφόρμα του σταθμού από όπου διαχέονται οι ροές είτε προς την αποβάθρα, είτε προς τα πλοία, είτε προς τον επιβατικό σταθμό ακτοπλοϊας. Έμφαση δίνεται στο στέγαστρο λόγω του συμβολικού χαρακτήρα του σταθμού ενώ τα υλικά που επιλέχθηκαν (ανεπίχριστο μπετόν, ξύλο, σκουριασμένα φύλλα μετάλλου, γυαλί) είναι φιλικά προς το περιβάλλον και παράλληλα αντανακλούν το βιομηχανικό παρελθόν του Λαυρίου.