Δημόσιο-ιδιωτικό: Διάδραση σε ανενεργό χώρο

Η εικόνα του Λεκανοπεδίου με την πυκνή δόμηση και την δυσανάλογη κατανομή της αστικής επιφάνειας σε δημόσια και ιδιωτική, αποτέλεσε την αφορμή της παρούσας εργασίας. Εντοπίσαμε για ακόμα μια φορά την δεδομένη πλέον ανάγκη επαύξησης και ανάδειξης του δημόσιου χώρου. Μια προϋπόθεση για την επίτευξη αυτού του σκοπού είναι και η εύρεση εναλλακτικών τόπων και κατ’ επέκταση τρόπων κατασκευής για την στέγαση των απαραίτητων λειτουργιών της πόλης που προορίζονται για ιδιωτική χρήση μακριά από την επικρατούσα τάση για την ανοικοδόμηση κάθε διαθέσιμης έκτασης του αστικού ιστού. Ως εναλλακτικούς τόπους αναζητήσαμε υφιστάμενους ανενεργούς χώρους οι οποίοι δύναται να αποτελέσουν το υπόβαθρο για τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού. Λέγοντας ανενεργούς εννοούμε χώρους οι οποίοι για κάποιο λόγο παραμένουν αμέτοχοι στα γεγονότα της πόλης. Τέτοιος χώρος θα μπορούσε να είναι για παράδειγμα το κτήριο ενός εργοστασίου που έχει σταματήσει τη λειτουργία του ή επιφάνειες  οι οποίες έχουν προκύψει ως υπολειμματικές λόγω της αστικής δομής της Αθήνας όπως οι τυφλές όψεις. Θεωρούμε ότι τέτοιοι τόποι κρύβουν μια δυναμική την οποία μέσα στο γενικότερο πλαίσιο έλλειψης ελεύθερων χώρων δεν έχουμε την πολυτέλεια να την αφήνουμε ανεκμετάλλευτη.

Επιχειρήσαμε λοιπόν να αποδώσουμε στην πόλη έναν πολυσύνθετο ανενεργό χώρο που θεωρούμε ότι συνδυάζει κάποιες από τις ποιότητες των επιφανειών που αναφέρθηκαν επανασυστήνοντάς τον ως ένα ζωντανό και θετικό τοπίο δράσεων και γεγονότων μέσα από μια διάδραση δημόσιου και ιδιωτικού. Ο χώρος αυτός εντοπίζεται στη πόλη του Πειραιά, στην Ακτή Δηλαβέρη του Μικρολίμανου. Αποτελείται μεταξύ των άλλων από ένα κενό οικόπεδο, έναν αναλημματικό τοίχο μεγάλου ύψους και ένα ημιτελές μοντέρνο κτίσμα.