Ενδιάμεσο- in between: o μεσολαβητής ανάμεσα σε ταυτότητες. Ενδιάμεσοι χώροι: η αρχιτεκτονική της συσχέτισης και της επαφής- η αρχιτεκτονική χωρίς όρια, χωρίς σκοπό και χωρίς κανένα ενδιαφέρον.

Με αφετηρία την έννοια του ενδιάμεσου, η αρχική πρόθεση της εργασίας ήταν η διαμόρφωση ενός δημόσιου χώρου, ο οποίος δεν θα φέρει καμία ανεξάρτητη λειτουργία αλλά θα μεσολαβεί ανάμεσα σε άλλες ταυτότητες και θα αποτελεί το φίλτρο- το μέσο, που τις συνδέει.

Το θεωρητικό υπόβαθρο που αποτέλεσε την βάση της εργασίας και δόμησε τα βήματα της, είναι η έννοια των δυναμικών συστημάτων και η υιοθέτηση της στον τρόπο αντίληψης του τοπίου και επέμβασης του σε αυτό.

Η εργασία χωρίζεται σε τέσσερα βήματα, κάθε ένα από αυτά προσπαθεί να ερμηνεύσει αρχιτεκτονικά θεωρητικές έννοιες που προκύπτουν από την θεωρία των δυναμικών συστημάτων.

Βήμα 1ο- παρατήρηση μία περιοχής (ευρύτερης περιοχής Φιξ), ανάλυση εκείνων των χαρακτηριστικών που ευθύνονται για την δυναμική της φύση και απόδοση της πληροφορίας μέσα από ένα σύνολο εικόνων που όλες μαζί περιγράφουν την ζωή μέσα σε αυτή.

Βήμα 2ο- πειραματισμός πάνω στην οργάνωση συμπλεγμάτων- σημείων δηλαδή που σχετίζονται για κάποιο λόγο μεταξύ τους και οργάνωσης της κυκλοφορίας ανάμεσα τους με στόχο να εκφράσουμε τις δυναμικές σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στα σημεία.

Βήμα 3ο- υιοθέτηση του μοντέλου οργάνωσης κυκλοφορίας από το 2ο βήμα  σε πραγματικές συνθήκες περιβάλλοντος, όπως προέκυψαν από το 1ο βήμα, και με πραγματικές σχέσεις ανάμεσα σε σημεία ( το σύμπλεγμα αποτελείται από σταθμούς Μ.Μ.Μ.).  Σε αυτό το βήμα εξετάζουμε την ανάπτυξη μίας εξελικτικής διαδικασίας του αρχικού μοντέλου οργάνωσης, με βάση κάποιους κανόνες που θέτουν τόσο οι συνθήκες του εξωτερικού περιβάλλοντος, όσο και οι εσωτερικές σχέσεις του συμπλέγματος.  Αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής είναι η ‘ανάδυση’ μίας μορφής, που εκφράζει την σχέση του συμπλέγματος με τον τόπο στον οποίο χωροθετείται και ταυτόχρονα τις σχέσεις ανάμεσα στα σημεία.

Βήμα 4ο- ερμηνεία αυτής της διαδικασίας ανάδυσης της μορφής με μηχανικούς όρους, από την οποία προκύπτει η κατασκευαστική λογική της τελικής μορφής.