Νοηματοδότηση του ενεργειακού σχεδιασμού: τα αποσπάσματα του Malevich

Η παρούσα διπλωματική εργασία επιχειρεί μέσω μιας πιο ερευνητικής σκοπιάς, την επανατοποθέτηση του ζητήματος της συνέχειας της πόλης προς τη θάλασσα με όρους ενεργειακού σχεδιασμού. Η συνέχεια αυτή, καθορίζεται από τη φύση του ορίου επαφής μεταξύ του αστικού συστήματος και του φυσικού περιβάλλοντος, γεγονός που ανάγει το ζήτημα σε ένα πρόβλημα οριοθέτησης. Στο μεγαλύτερο τμήμα του νότιου παραλιακού μετώπου της Αττικής, η επαφή μεταξύ πόλης και θάλασσας πραγματοποιείται μέσω της λεωφόρου Ποσειδώνος, η οποία ως σκληρό όριο αποκόπτει την επικοινωνία μεταξύ τους. Προς τη Γλυφάδα, η συνθήκη κάτω από τη λεωφόρο αλλάζει σταδιακά και η σκληρότητα του ορίου αρχίζει να φθίνει, καθώς αυξάνεται η έκταση της παραλιακής ζώνης, αφήνοντας χώρο για μελέτη και πειραματισμό. Ως εκ τούτου, η διπλωματική εργασία επιλέγει ως περιοχή μελέτης, το αρχικό αυτό τμήμα του παραλιακού μετώπου της Γλυφάδας. Με την αποσπασματικότητα ως εργαλείο παραγωγής χώρου και με κανόνες το ρυθμό και την κλίμακα του δομημένου αστικού συστήματος σε συνδυασμό με τις κατευθύνσεις και τον προσανατολισμό των στοιχείων του φυσικού περιβάλλοντος, διαμορφώνεται το γενικό σχέδιο της περιοχής μελέτης. Η περιοχή οργανώνεται στις τρεις παρακάτω υποπεριοχές, τις περιοχές του ανέμου, του ήλιου και του νερού, με υπόσταση τόσο ενεργειακή όσο και κοινωνική. Το εκτεταμένο δίκτυο προβλητών, αποτελεί τη σύνδεση μεταξύ αυτών αλλά και με την πόλη, ενώ παράλληλα αυξάνει τα σημεία επαφής των κατοίκων με τη θάλασσα. Τελικά, ως ενοποιητική αρχή των αποσπασμάτων σύνθεσης του χώρου, λειτουργεί ο βιοκλιματικός σχεδιασμός μέσω του τοπίου όπως αυτό οργανώνεται, ο οποίος καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ενιαίο σύνολο μέσα στο οποίο κάθε απόσπασμα αποκτά νόημα παρά την αυτονομία του.  Στη συνέχεια, το ενδιαφέρον μετατοπίζεται από την αστική κλίμακα στην κατοικία και εξετάζεται η σχέση μεταξύ ενέργειας και κατοίκησης. Σε αντιστοιχία με τις τρεις περιοχές του γενικού σχεδίου, δημιουργούνται τρεις τύποι κατοικιών, οι κατοικίες του ανέμου, του ήλιου και του νερού, στη συνθετική δομή αλλά και ενεργειακή λειτουργία των οποίων συμβάλλει καθοριστικά η εκάστοτε κυρίαρχη περιβαλλοντική παράμετρος.  Εν τέλει, η ποικιλία των καταστάσεων που παράγονται, αποδεικνύουν πως ο βιοκλιματικός σχεδιασμός, όταν διαβάζεται έξω από τα στενά όρια της τεχνολογίας, αποτελεί ένα πραγματικό εργαλείο σύνθεσης χώρου, αλλά και παραγωγής ατμόσφαιρας.