O τόμος αυτός, όπως και οι τέσσερις προηγούμενοι, έχει ως σκοπό την παρουσίαση της αρχιτεκτονικής εκκλησιαστικών μνημείων της περιόδου 1453-1850 στην Ελλάδα, την καλλιτεχνική αξιολόγηση και την ιστορική ερμηνεία τους.
O ρόλος των αρχιτεκτόνων αναδεικνύεται καθοριστικός, γιατί η πρωτογενής έρευνα στηρίζεται αφενός στην άμεση τεκμηρίωση του υλικού και αφετέρου στην τυπολογική και κατασκευαστική ανάλυσή του.
Πρόκειται για ένα συλλογικό έργο αρχιτεκτόνων, με άφθονο πρωτότυπο υλικό, που προέκυψε από ελεύθερη επιλογή και προσέγγιση των θεμάτων. Η απουσία ενός γενικού μοντέλου προγραμματισμού έχει οδηγήσει σε διάφορες μεθόδους ανάλυσης και ερμηνείας των εξεταζόμενων ναών, οι οποίες δίνουν την προσωπική σφραγίδα των συνεργατών του έργου.
Η συλλογή των άρθρων αντανακλά τη μεγάλη ποικιλία αρχιτεκτονικών επιτευγμάτων στον ελληνικό χώρο κατά
το μακρό διάστημα της ξένης επικυριαρχίας.
