Επέκταση του Μουσείου Καπράλου στην Αίγινα. Η μέθοδος της παραλλαγής.

Στην περιοχή Πλακάκια της παραθαλάσσιας οδού Αιγίνης, μελετάται η επέκταση, ουσιαστικά η ενδυνάμωση του ρόλου και της σημασίας του Μουσείου Χρ. Καπράλου, σε μια γεωγραφική θέση της οποίας τα ευρύτερα όρια φιλοξενούν αντίστοιχους τόπους φιλικών προσώπων του Καπράλου (Καζαντζάκης, Μόραλης, Νικολάου)

         Έπειτα από λεπτομερή αποτύπωση των χαρακτηριστικών στοιχείων του υπάρχοντος χώρου (κτισμένο περιβάλλον, υλικότητα, φύτευση, γεωμορφολογία, κενό/πλήρες), ακολουθείται μια συνθετική μέθοδος που σχετίζεται με την Μουσική και συγκεκριμένες δομικές της Αρχές. Εν ολίγοις, την ανάπτυξη και εξέλιξη ενός μουσικού ‘’θέματος’’ που υπόκειται σε παράλλαξη, βασισμένο στο έργο «33 παραλλαγές σε θέμα του Diabelli» του L.v. Beethoven.

         Έχοντας ήδη εξετάσει (διάλεξη 9ου εξαμήνου) την ομοιότητα της συνθετικής πράξης μεταξύ αρχιτέκτονα και μουσικού, ορίζονται ως αρχικά ‘’θέματα’’ α/ το αρχέτυπο σχήμα του τετραγώνου, και β/ το ύφος, η εξέλιξη και η αδρή υλικότητα του έργου του Καπράλου.

         Το τετράγωνο υπόκειται σε μεταμορφώσεις (παραλλαγές), οι οποίες αποκαλύπτουν μια κρυμμένη συνθετική πρόθεση, εκφρασμένη σε μια                   μουσειακή  δ ι α δ ρ ο μ ή  αποκάλυψης και απόκρυψης, πορείας και στάσης, ανόδου και καθόδου, κλειστότητας και ανοικτότητας.

         Οι χώροι που δημιουργούνται φιλοξενούν το σύνολο σχεδόν των διατιθέμενων (από το υπάρχον Μουσείο) έργων σε χαλκό, μπρούντζο, ευκάλυπτο και πέτρα.

Τέλος, οι ανοικτοί χώροι εκμεταλλεύονται και αναδεικνυουν πλήρως την υπάρχουσα φύτευση, ενώ η βύθιση του κεντρικού τμήματος του οικοπέδου αποκαλύπτει την αρχική (προ-επιχωματώσεως) στάθμη εδάφους, λειτουργεί αντιστικτικά του κτισμένου, εξυπηρετώντας ταυτόχρονα την απομόνωση της τελικής ανόδου και το κατά περίπτωση θεατρικό δρώμενο.