Αναφιώτικα. Ερευνώντας στην Αρχιτεκτονική του Ελάσσονος.

Η περιοχή μελέτης μας είναι τα Αναφιώτικα, ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της Αθήνας που ζει από το 1860, ένα ιδιαίτερο παράδειγμα λαϊκής αρχιτεκτονικής στο κέντρο της πόλης. Ο οικισμός από την εποχή δημιουργίας του θεωρείται περιθωριακός και αυθαίρετος και η πολιτεία μέχρι και σήμερα αδρανεί. Εμείς επιλέξαμε να πάρουμε θέση απέναντι σε αυτό το πολεοδομικό παράδοξο της πόλης μας και να προτείνουμε λύσεις για την ενίσχυση του ιστού του, μέσα στα πλαίσια εκσυγχρονισμού. Μέσα από μια διαδικασία ανάλυσης των χαρακτηριστικών, των ποιοτήτων και των προβλημάτων του οικισμού, επιλέγουμε τα σημεία επέμβασης και προτείνουμε να πάρουν ζωή τα σπίτια που δεν κατοικούνται ή είναι ερείπια φέρνοντας κόσμο στον οικισμό. Πέρα από την ήδη υπάρχουσα χρήση της κατοικίας, προτείνουμε μια νέα μορφή χρήσης που εντάσσεται σε ένα πλαίσιο ερευνητικών προγραμμάτων στα οποία συμμετέχουν μικρές ομάδες ερευνητών που φιλοξενούνται στον οικισμό ή μελετητές ατομικής έρευνας, πιθανόν και διαφορετικών πεδίων.

Συμπερασματικά καταλήγουμε ότι οι πολύ μικροί χώροι διαμορφώνουν τον τρόπο ζωής και τις ανάγκες μας και το δημόσιο με το ιδιωτικό γίνονται ένα. Τα Αναφιώτικα θέλουμε να διατηρηθούν γιατί είναι ένα παράδειγμα ιδιαίτερων σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και χώρου, σπιτιού και αυλής, κατοίκου και περαστικού, συνόλου και ατομικότητας.