Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι ως προς την πιθανή κατεύθυνση των ερευνών που μπορούν να ακολουθήσουν οι σύγχρονες επιστήμες και σπουδές του χώρου. Οι πιεστικές οικονομικές, περιβαλλοντικές και κοινωνικές κρίσεις και αλλαγές μοιάζουν να υποδεικνύουν την ανάγκη ενός θεωρητικού επαναπροσδιορισμού των αξιολογικών συστημάτων, των προτεραιοτήτων του σχεδιασμού και των καθιερωμένων ιδεολογικών και εκπαιδευτικών ιεραρχήσεων. Ενδεχομένως ήρθε ο καιρός να στοχαστούμε εκ νέου την ηθική διάσταση του χώρου.
Η πρόκληση σήμερα, πρόκληση που επιζητεί να αντιμετωπίσει ο παρών τόμος, είναι να στοχαστούμε την αρχιτεκτονική όχι μόνο ως μία επιβεβαίωση, επικύρωση και ενίσχυση των κατεστημένων ηθικών κανόνων, όχι μόνο ως μία εξύμνηση της καθεστηκυίας τάξης, αλλά και ως πεδίο ανάδυσης της δυνατότητας μίας κριτικής στους άδικους θεσμούς αυτής της τάξης. Μπορούμε να στοχαστούμε μία κριτική λειτουργία της αρχιτεκτονικής; Την δυνατότητα της όχι απλώς να αντανακλά κυρίαρχα αξιακά συστήματα αλλά και την πιθανή ικανότητα της να δημιουργεί την κριτική τους και να συμβάλει στην ανάδυση νέων ηθικών συστημάτων; Στα κείμενα του παρόντος συλλογικού τόμου, επιθυμούμε να στοχαστούμε την αρχιτεκτονική ως ενεργητικό πυκνωτή και δημιουργό ήθους, ως εργαστήριο γένεσης νέου ήθους.
