Το μάθημα επιθυμεί να φέρει τους σπουδαστές σε επαφή με έννοιες, παραδείγματα και εργαλεία που δείχνουν το πώς η διαχείριση πληροφορίας κατά τον σχεδιασμό και την κατασκευή αλλάζει το τοπίο του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνική πραγματικότητα πολλαπλής κλίμακας αναδυόμενων συλλογικοτήτων, με τον φυσικό χώρο να συνυπάρχει με τον ψηφιακό σε μια προσπάθεια συγκρότησης κοινών κωδίκων επικοινωνίας, συνεργασίας και αλληλεγγύης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να σκεφτούμε τον φυσικό και τον ψηφιακό χώρο της πόλης ως συναρμολογήσεις, δηλαδή, ως ένα πλήθος στοιχείων και οντοτήτων που διαντιδρούν μεταξύ τους διαμορφώνοντας κάθε φορά και μια διαφορετική συναρμολόγηση, ανάλογα με το εκάστοτε σενάριο ή το σχεσιακό μοντέλο. Ο αστικός σχεδιασμός δεν θα αφορά πλέον στην μορφοποίηση και τον προσδιορισμό χώρων στην λεπτομέρειά τους, αλλά στην δημιουργία χωρικών πλαισίων που θα επέτρεπαν ένα φάσμα απρόβλεπτης δημιουργίας καταστάσεων. Μονάδες μικρο-αρχιτεκτονικής, καταλύτες συλλογικότητας, «περίπου αντικείμενα» μεταβαλλόμενης ταυτότητας. Εντάσσονται την πόλη, ακριβώς όπως η περιρρέουσα υπολογιστική ισχύς (ambient computing) εντάσσει στα ήδη υπάρχοντα αντικείμενα, στοιχεία κατανεμημένης υπολογιστικής ισχύος. Οι μονάδες γεφυρώνουν το φυσικό με το ψηφιακό δημιουργώντας ένα διαδραστικό περιβάλλον.
Διδάσκουσα
- Αθηνά Σταυρίδου, Επίκουρη καθηγήτρια (Συντονίστρια)
