Συγκρότηση της νέας αρχιτεκτονικής κουλτούρας λόγου και έργου στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα του 19ου αιώνα σε άμεση αναφορά με την αντίστοιχη διεθνή και ειδικότερα την Δυτικοευρωπαϊκή, κάτω από την επιρροή της οποίας κυρίως αναπτύχθηκε. Ο Νεοκλασσικισμός, γλώσσα έκφρασης συμφυής με το κίνημα του Διαφωτισμού στη Δύση, συζητείται και αναλύεται ως προς τις πολλαπλές εκδοχές και ερμηνείες τους σε Ευρώπη και Ελλάδα. Εξετάζεται η ειδική χωρική του αποτύπωση στο παράδειγμα της Αθηναϊκής πρωτεύουσας, η οποία συνετέλεσε στη μορφοποίηση της νεοελληνικής ταυτότητας του Αθηναϊκού αστού. Η σύνθετη σχέση μιας ρυθμολογικά προσδιορισμένης αρχιτεκτονικής γλώσσας πάνω σε πρότυπα ακαδημαϊκά με τις πολιτισμικές και φυσικές συνιστώσες του συγκεκριμένου τόπου αποτελεί κεντρικό ζήτημα προς διερεύνηση.
7ο Εξάμηνο
Κωδικός Μαθήματος:
4215
Είδος:
Υποχρεωτικό Μάθημα
Διδακτικές Ώρες:
4
Περίοδος:
Χειμερινή
Περιοχή:
Τομέας Ι
Τύπος Διδασκαλίας:
Θεωρίας - Άσκησης
Ώρες Διδασκαλίας:
Δευτέρα 11.00-14.45, (κτ. Τοσίτσα, αμφ. Τ101)
